Onlangs veilde het Louvre een intiem moment met de Mona Lisa. (https://nos.nl/artikel/2361008-80-000-euro-voor-intiem-moment-met-mona-lisa.html) De hoogste bieder mag erbij zijn als het wereldberoemde schilderij van Leonardo Da Vinci voor de jaarlijkse inspectie uit de lijst wordt gehaald. Hij mag het werk voor 80.000 euro van alle kanten bekijken.

De achterkant van een werk zie je niet vaak, omdat het zit ingelijst en veelal is beschermd met een plaat hout of karton. Dit gebeurt om weersinvloeden tegen te gaan, zoals vocht of de kou van buitenmuren en om vuil buiten te houden.
Bij de schilderijen van Miep van Riessen is dat hetzelfde. Zij plakte haar kunstwerken op hardboard, waardoor ze het doek goed kon straktrekken en ze stevig in de lijst zitten. Je ziet dus niet hoe Miep haar garens afwerkte of hoe ze tellingen bijhield op de rand van het doek.

Maar er zijn ook schilderijen die niet af zijn. We vonden ze na haar overlijden in het atelier. Aan de achterkant is te zien hoe netjes Miep werkte. De strakke steekjes zien er bijna hetzelfde uit als aan de voorkant. Het doet me denken aan de goudsmid Jan Sparnaay (1944-2000) in Amsterdam. Ik liep bij hem stage in het atelier en moest de zilveren broches en oorbellen door hem laten keuren voordat ze naar de winkel gingen om verkocht te worden. Vaak was het nog niet goed en zei hij “Aan de achterkant wonen ook mensen!”. Met andere woorden schuur en poets nog maar even door, want het is nog niet strak genoeg. Ik denk daar vaak aan als ik een sieraad of een kunstwerk van alle kanten bekijk.

Het lijkt wel of Miep dat ook dacht. Haar werken zijn keurig afgewerkt aan de achterkant; geen draadje steekt uit. Dat kan natuurlijk ook met zuinigheid te maken hebben, want er mogen geen dure garens worden verspild.
U heeft nu de gelegenheid om, geheel gratis, een werk van de achterkant te bewonderen. Kijk maar eens hoe zorgvuldig de draden zijn afgewerkt.